سار و سیب ۱ (داستانی از همکار ارجمند آقای سعید رجب خوانساری)

آن روزها هرچند کوچک بودم و کوتاه ، آنقدر کوتاه که دستم به تاقچه های بلند و باریک خانه مان نمی رسید و من نمی توانستم به مادرم کمک کنم تا پرده های پنجره را بزند و مادرم اگرچه بزرگ بود و بلند اما تاقچه ها و پنجره ها از مادرم هم بلندتر بودند. 

شب عید می رسید و پنجره ها در حسرت پرده ها می ماندند و پدر که از همه بلندتر بود، از پرده خوشش نمی آمد! 

آن روزها با آنکه چینه ها کوتاه بود و سیب های ترش خانه ی همسایه ، خودنمایی می کردند ولی من نه دستم به سیب ها می رسید و نه به سارهای سیاهی که آن روزها قاطی گنجشکان بر روی درختان حیاط خودنمایی می کردند و آواز می خواندند و من هردو را دوست داشتم و باید یکی  را به دست می آوردم. یا سار یا سیب! و من با آن همه کوچکی و کوتاهی تنها با سنگ آنها را پایین می آوردم. هرچند مرده، هرچند لهیده!  

 

آن روزها با آنکه کوچک بودم و کوتاه، اما تیرم به خطا نمی رفت و به قول هم بازیهایم تیرم از همه، راست تر بود. چند باری که هدف گذاشته بودیم، من با همان پرتاب های اول قوطی رب گوجه و جلد شامپو را انداخته بودم. 

خوب یادم هست ظهر تابستانی را که سارهای سیاه ، جمعشان جمع بود و در پناه سایه های درختان، یک کله می خواندند و من آنگاه که سنگ سفید خوش دستی را از روی زمین برمی داشتم و سار سیاهی را به زمین می آوردم، مادرم خدابیامرز گوشم را فشرد و خواند: 

قاراقوشم لویاده      بش بار ماقیم دعاده 

هرکیم منه داش آته     مُردانه یتشماس 

بقیه در ادامه مطلب

وقتی سار سیاه زخمی ، دو سه باری دهانش را باز کرد و مرد، مادرم چشمان زاغ و زیبایش را پر از اشک کرد و من هم گریه کردم. وقتی زبان بسته را در خاک می کردم به مادرم قول دادم که دیگر پرواز را از سارها نگیرم و بگذارم سنگ ها بر روی زمین بمانند و دیگر به کلاغ هایی که گردو دارند، سنگ نیندازم و حتی به سیب های ترش حیاط همسایه، چپ نگاه نکنم. 

و به خودم قول دادم دیگر بالا را نگاه نکنم، آسمان را نگاه نکنم ، سیب ها را نبویم ، سارها را نپایم و از روی چینه ها بیایم پایین. 

به قول هایی که به مادرم دادم، وفادار ماندم اما نتوانستم بالا را نگاه نکنم و سارها را نپایم! مگر می شد ترک احساس کرد !؟ 

مگر می شد کبوترها را دید و غرق در پروازها نشد؟! داد و فریاد کبوترها را شنید و عاشق نگشت؟  

وقتی می دیدم پسر همسایه تمام کبوترها را از بر بود، هوایی می شدم. به شازده ها نمی خورد اما شازده را خوب می شناخت! و با پاپر، طوقی ،زاغی،تابه تا و کله برنجی، رفت و آمد داشت! عروج کبوترها را تا خال، دنبال می کرد و حال می کرد!!!  

ادامه دارد..... 

-------- 

ترجمه ی شعر : من سار سیاهی هستم و در میان لانه دستانم را برای دعا بالا گرفته ام. هرکس به من سنگی بزند به آرزوهایش نمی رسد.